Arkadaş Âhına Şiir - 1

Arkadaş Âhına Şiir - 1

Bir sancı doğar, her gün batımı ayaz karanlıkta.

Dar gelir kundağı, tırmalar her zerremi.

Baktırmaz aynaya, set çeker yaşlar;

Sürükler ruhumu katıp önüne.

Acıyı fark edip feryat ettim de

Yediğim hançeri görmedim bugün.

Gözlerim değdiğinde ilk kez gözlerine,

Hayret oklarıyla delik deşikti ruhum.

Dört adet göz görmüştü karşımda gözlerim.

İkinci suratı görmezden gelen yüreğim,

Yürek çekimiyle konmuştu yüreğine.

Bu kaçıncı çalınışıydı kalbimin bilsen…

Tin alevlerine kandım hep ben.

Sıcacık ruhumu bırakmıştın ya buzdağlarına,

Elin yapışmış meğer o an buz damlalarına. 

Çözül hadi çözülebilirsen…

Güneşin çıkması buralarda uzun sürer, 

Bu soğuk beni de seni de yer.

Bildiğini sanırdı her şeyi beynim; 

Aşka açtı gönlüm ve güneşe kapalıydı gözüm. 

Hızır geldi sandım her defa,

Sarıldı ruhum bin bir umutla.

Masum suratıyla süzmüş meğerse beni,

İbret olarak sakladım o utangaç maskeyi.

Bilirdim bilmesine de;

Bilmemeyi seçtim gönlümde.

Baktı yüreğime iyiden iyiye;

Kimse yoktu, balıklama dalıp girdi.

Adına da “Tanrı misafiri” dedi.

Arsızlığı yetmedi ve ekledi;

“Canımsın, benden yanlış gelmez sana” dedi.

Oysa hayatının yanlışını üstümde denedi.

Tenim kavruldu, kalbim sızladı,

Dokunuşları yüreğim asil sandı.

Bildiğimi izleyerek öğrendim hep. 

İzlediğim doğa, deniz, gök ve yerdeki karınca…

Onlar da satmadı beni asla!

Ayırmak lazımdı asil ile yalanı o anda.

Aşk dokundu tenime; sızladı, acıya alıştı,

Alışkanlık hepten başımı yaktı.

Melek KIRICI