Çocuk Dönmedi
Bakkala yolladığın çocuk gibi,
Küsuratı bırakıp elime, gittin.
Gül dalında dikenimi koparıp,
Tadımdan alan arılara yem ettin.
Önce bulutlara çıkarttın,
Pembe çiçekler açtım.
Oturduğum tahtımı çekip altımdan
Çıkarttığın göklerden fırlatıp attın.
Günler geceler bize yetmezdi,
Vakit hep dardı şehvete yetmezdi.
Heyecanımız, aşkın hakkını vermişti.
İhtirası sende, arzuyu teninde öğrendi.
Ellerin soydu saflığın zarafetini,
Dudağın emdi, gözümdeki çavlanımı.
Kurudu çöl gibi, sustu göl gibi,
Duyulmaz oldu sesi nefesi.
Kalbim miydi beni yaşatan, tefekkür eyledi beni
Sen paramparça dağıldın doğdun külünden
Anladım ki değildi kalbim.
Eza ile cefadan mı yoksa akşamsefasından mı.
Küsuratı bana kaldı, çocuk dönmedi.
Melek KIRICI
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder