KALEMİM
Senin uzanan kaşığı geri çevirdiğin yerde,
Ben sokaktan izlerdim annenin sana dokunan ellerini.
Sevgi besliyorsa ruhu,
Bedeni..
Ben açtım o günden beri.
Baktım olacak gibi değil,
Silkelenip kendime geldim.
Bunun için çok emek verdim çok!
Sormadılar bana;
"Okula tahsiline nerede devam etmek istersin?"
Dediler;
"Sahipsizsin! Evlenmelisin! Namusun kirlenmesin!"
Kirlenmedim..
Senin elin kitap tutarken ben bebek verdim ellerime.
İstemez miydim,
Noktayı, virgülden; kaderi şansı, mutluluktan ayırmayı..
Kimileri, "saf" dedi temiz bakan göze,
Kimileri "cahil", arınmış söze.
Düşünmeden konuştu diye küsmedim kimseye.
Dedim; "Ben şair olacağım.
" Dediler; "Sen okudun mu fakültede?"
"Yok" dedim,"okumadım."
"Şiir yazacak kadar zengin mi kelimelerin?"
"Hislerim güçlü,
Duygularım yoğun yetmez mi?" dedim.
"Yapma Melek,
Güldürme kendine şairleri,
Onlar usta onlar üstat!"
"SEN!"
"Ben" dedim.
"Çıraklığın yaşı var mı?"
"Şiir aşkım onları yakalamaz mı?"
Bu işe soyundum bir kere dönmem!
Duygular mı kağıda kaleme sürükler insanı?
Tek kitabını okuyan mı yansıtır sedasını?
Becerebilseydim,
Ressam olup resmini çizerdim içimdekilerin, size..
Şaire çevirdi elimi kalemim neyleyim..
Melek Kırıcı
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder