CAN FEDAHEZİMETLERİNDE HİPNOZ
Bakkala yolladığın çocuk gibi,
Küsuratı bırakıp elime, gittin.
Gül dalında dikenimi koparıp,
Tadımdan alan arılara yem ettin.
Önce bulutlara çıkarttın,
Pembe çiçekler açtım.
Oturduğum tahtımı çekip altımdan
Çıkarttığın göklerden fırlatıp attın.
Günler geceler bize yetmezdi,
Vakit hep dardı şehvete yetmezdi
Heyecanımız, aşkın hakkını vermişti
İhtirası sende, arzuyu teninde öğrendi
Ellerin soydu saflığın zarafetini
Dudağın emdi, gözümdeki çavlanımı
Kurudu çöl gibi, sustu göl gibi,
Duyulmaz oldu sesi nefesi
Kalbim miydi beni yaşatan, tefekkür eyledi beni
Sen paramparça dağıldın doğdun külünden
Anladım ki değildi kalbim.
Eza ile cefadan mı yoksa akşamsefasından mı.
Küsuratı bana kaldı, çocuk dönmedi.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder